Aria: Suitka, obiecywałaś szczeknąć o szczenięciu wilka, żywionym łososiem.
Suita: To było 57 tys. lat temu na Alasce. Żyły tam sobie wilki szare. Pewnego razu doszło do nieszczęścia.
Aria: Ojej!
Suita: Prawdopodobnie zawaliła się nora, w której przebywało szczenię, suczka. Nazwano ją Zhùr (wilk). Miała 7 tygodni. Od czubka nosa do podstawy ogona miała 41,7 cm. Ważyła 670 g.
Aria: Była głodna?
Suita: Nie. Nie głodowała. Miała w żołądku pokarm. To były łososie przeżute wstępnie przez matkę. Zginęła na miejscu.
Aria: Matka przeżuwała pokarm ze względu na ości?
Suita: Zapewne tak. No i wtedy, gdy pokarm był zbyt twardy do pogryzienia dla maluszka.
Aria: A co się stało z jej mamą i rodzeństwem?
Suita: Badacze też zadawali to pytanie. Albo była jedynym szczenięciem albo po prostu tylko ona w momencie zawalenia się nory była w niej. Jej rodzeństwo mogło bawić się na zewnątrz.
Aria: Może wredne, silniejsze rodzeństwo, nie chciało się z nią bawić?
Suita: Może mama poszła polować, a ona chciała chwilę być sama z dala od rodzeństwa? Tego nigdy się nie dowiemy.
Aria: Co działo się potem?
Suita: Minęło 57 tys. lat. W czasie prac górniczych odkryto norę z samiczką. Jest najbardziej kompletną mumią wilka szarego jaką kiedykolwiek odkopano.
Aria: Zginęła i przeszła do historii.
Suita: Jej mumia będzie wystawiona w muzeum.
Aria: A ja się nie zdziwię, gdy uczeni wpadną na pomysł sklonowania Zhùr.
Suita: Ciekawy pomysł. Fajnie byłoby dać jej drugie życie.
Aria: Chociaż, ze względu na jej osobistą historię – to nie będzie ona tylko jej klon.
Suita: Fajnie byłoby być sklonowaną.
Aria: Ale po śmierci.
Suita: Jasne. Nie chciałabym stanąć pyskiem w pysk z sobą samą.
Aria: Jasne. Dwie Suity na raz – to byłoby stanowczo za dużo.