Aria: Suita, co czytasz?
Suita: Artykuł z początku stycznia.
Aria: Jeśi jest tam coś o psach – to szczekaj.
Suita: Naukowcy węgierscy badali rozpoznawanie przez psy języka mówionego ich właścicieli.
Aria: No i?
Suita: Stwierdzili, że psy rozróżniają język, którym mówi ich własciciel. Im starszy pies – tym lepsze odróżnianie.
Aria: Jak oni to robili?
Suita: Czytali psom ‘Małego Księcia’ po węgiersku i po hiszpańsku. Stwierdzili, że badanie rezonansowe pokazuje różnice wzoru reakcji kory mózgowej w zależności od języka.
Aria: Ile psów zbadano?
Suita: 18.
Aria: Dla mnie jest zupełnie oczywiste, że psy odróżniaja ludzkie języki. Niektóre tak jak my potrafią rozumieć więcej niż jeden język.
Suita: Niektóre potrafią nawet pisać haiku.
Aria: Jasne. A nawet potrafią czytać i pisać, tyle że na komputerze.
Suita: A niektóre nawet same przeczytały Małego Księcia w języku właściciela.
Aria:
“Sólo con el corazón se puede ver bien. Lo esencial es invisible a los ojos.”
Suita: Co ty wyszczekujesz po hiszpańsku?
Aria:
“Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.”
Suita: Czyżbyś uczyła się hiszpańskiego?
Aria: Liznęłam trochę z biblioteki hiszpańskiej naszego Pana.
Suita: No dobrze, nie mogę przecież być gorsza.
“La perfección se consigue, no cuando no haya más que añadir, sino cuando no hay nada más por quitar.”
Aria: No, no. Masz świetny akcent.
„Doskonałość osiąga się nie wtedy, kiedy nie można już nic dodać, ale raczej wtedy, gdy nie można nic ująć.”
Suita: My Jack Russell Terriery …
Aria i Suita: … zawsze wyczujemy pismo (i mowę) nosem.
( Cytaty z “Małego Księcia” Anoine’a Saint-Exupéry’ego)